An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Duo Reges: constructio interrete. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Quid enim possumus hoc agere divinius? Bestiarum vero nullum iudicium puto. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Odium autem et invidiam facile vitabis. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Non risu potius quam oratione eiciendum? Hoc tu nunc in illo probas. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat?

Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis?
Recte, inquit, intellegis.
Id enim ille summum bonum eu)qumi/an et saepe a)qambi/an appellat, id est animum terrore liberum.
Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit.
Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.

Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.
Haec quo modo conveniant, non sane intellego.
Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.
Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est.
Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat?

Sed videbimus.: Eadem fortitudinis ratio reperietur.
Si longus, levis.: Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur.
Restatis igitur vos;: Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit?
Bork: Respondeat totidem verbis.

Sed si duo honesta proposita sint, alterum cum valitudine, alterum cum morbo, non esse dubium, ad utrum eorum natura nos ipsa deductura sit.

Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Sed ad illum redeo. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quare ad ea primum, si videtur;

Quocirca eodem modo sapiens erit affectus erga amicum, quo
in se ipsum, quosque labores propter suam voluptatem
susciperet, eosdem suscipiet propter amici voluptatem.

Bork