Torquatus, is qui consul cum Cn.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Duo Reges: constructio interrete. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quid Zeno? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.

Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. At certe gravius.

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.
Etiam inchoatum, ut, si iuste depositum reddere in recte factis sit, in officiis ponatur depositum reddere;
Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.
Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Stoici restant, ei quidem non unam aliquam aut alteram rem a nobis, sed totam ad se nostram philosophiam transtulerunt;

Pauca mutat vel plura sane; Ego vero isti, inquam, permitto. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Quare ad ea primum, si videtur; Bork Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

Age sane, inquam.: Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.
Bork: Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.
At certe gravius.: Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.
Stoici scilicet.: Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit;
Quo tandem modo?: Nulla erit controversia.
Bork: An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.
Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?
Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;
Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est.

Quid, si efficio ut fateare me non modo quid sit voluptas
scire-est enim iucundus motus in sensu-, sed etiam quid eam
tu velis esse?

Nam quod ait sensibus ipsis iudicari voluptatem bonum esse,
dolorem malum, plus tribuit sensibus, quam nobis leges
permittunt, cum privatarum litium iudices sumus.